Nooit heb ik de verhaalversie van ‘Sterrenlichaam’, dat de Harland Awards 2016 won, gelezen. Althans, dat denk ik vrij zeker te weten. Pas sinds drie jaar ben ik voorselecteur van de Harland Awards (it’s dirty work, but someone’s gotta do it), dus wat dat betreft was ik te laat aan de bak. Voorselecteur zijnde, is trouwens ook geen garantie, dat je de winnaar te lezen zou krijgen. Aangezien de beste verhalen van de Harland Awards (trouwens ook die van de Waterloper), voor de gewone papierlezer (zoals ik) niet gepubliceerd worden, is het onmogelijk deze pareltjes tot je te nemen. Iets waar de weinige (en korte) haren die ik nog heb, telkens opnieuw recht van overeind gaan staan. Daar kan ik echt ontzettend pissig (excusez le mot) van worden. Wat is het nut van een (winnend) verhaal schrijven, als niemand het kan lezen? Vroeger, toen ik zelf nog meedeed aan verhalenwedstrijden, werden de hoogst geëindigde verhalen nog gepubliceerd. Doe gewoon een publicatie van de tien of twintig beste verhalen via Amazon.de en dan is het er gewoon en iedereen kan tenminste de winnende en hoogst eindigende verhalen lezen én ervan genieten. Naar mijn idee het doel van een goed verhaal.

En nu houd ik erover op. Ik zit me hier alweer op te winden en kwaad te maken en het haalt toch niets uit. Dus... nee, ik heb de verhalenversie van ‘Sterrenlichaam’ niet gelezen, NEE!!! Jammer, heel erg jammer, want dan had ik een beetje een vergelijk gehad. En dat heb ik graag. Roderick zelf niet, las ik ergens. Die is blij, dat hij het verhaal ergens goed verborgen heeft voor de goegemeente. Ik ben blij voor hem, maar voor mij ietsje (best wel veel) minder.

Maar goed... uitgezeurt! Blijft over... dit boek, waar ik overigens heel erg blij mee ben en, al lezende, van werd. Eigenlijk was het plan toch wel om ietsje anders met deze recensie te beginnen, als ik deed, maar: “IK BEN ZWAAR ONDER DE INDRUK VAN ‘STERRENLICHAAM’!” Zo... dat is eruit! Waar ik dan nog wel even aan toe wil voegen, dat het, buiten het Chinees om, ook maar eens heel erg snel in het Engels vertaald moet worden en dan op de Angelsaksische markt geïntroduceerd. Want daar hoort het thuis en het zal inslaan als een bom. Daar kunt u zeker van zijn! Roderick zal ze daar allemaal wel eens een poepie laten ruiken aan de andere kant van de plas.

Ha... ik zou haast vergeten nog iets over de inhoud te vertellen. Ik vraag me wel af of dat wel nodig is, want u heeft het boek vast allemaal al aangeschaft en gelezen en dan komt mijn verhaal als mosterd na de maaltijd. Maar mocht dat niet het geval zijn...

Japan heeft in de toekomst het voortouw genomen in de exploratie van het zonnestelsel en is op een reusachtig buitenaards lijk gestoten dat door de ruimte zweeft. Een mijnwerkersteam is op weg om dat lichaam te gaan ontdoen van kostbare en zeldzame elementen en vloeistoffen. De expeditie begint voorspoedig, maar een explosie maakt daar een eind aan en het team mijnwerkers moet ineens in de overlevingsmodus gaan om niet het loodje te leggen. De spanning tussen de hoofdpersonen neemt alleen maar toe. Achterdocht, angst en concurrentiestrijd gaan steeds meer een grotere rol spelen.

Kort maar krachtig. U moet het gewoon zelf maar lezen! Want... zo de spanning in het verhaal toeneemt, zo nam de spanning in mijzelf ook toe. Het was bijzonder lastig het boek weg te leggen, naarmate ik er verder in vorderde. Ook de rauwe schijfstijl van Roderick, waarmee hij niets uit de weg ging en zich geen grenzen oplegde, was meer dan welkom.

Maar... was dit het? Was dit het als verhaal? Misschien, maar ik zie er toch nog wel een vervolg aankomen. Of minimaal een verhaal dat zich in hetzelfde universum afspeelt. Hoe dan ook... beiden, of een van beiden, zou mij zeer welkom zijn. De bakens zijn gezet, de grenzen getrokken, dus... Roderick kan losgaan, wat mij betreft. Met ‘Sterrenlichaam’ is hij in ieder geval tot de hoofdklasse van SF-auteurs in het Nederlandse taalgebied toegetreden!